afrika avontuur bijna voorbij

Hallo iedereen,

Weer een weekje voorbij van het Afrikaanse avontuur. Eigenlijk al bijna 2 als je het goed uitrekent. De tijd gaat hier zo snel voorbij. Ik ben hier ook al 2 maanden. Het zit er bijna op dit grote avontuur. Maar ik heb voor mezelf besloten om zeker terug te komen. Ik wil hier nog zoveel gezien hebben. Ik wil kunnen laten zien aan anderen wat ik hier al gezien heb. Maar ik heb er zeker nog niet genoeg van. Ik denk dat de Afrika microbe mij gebeten heeft. Het voelt hier zo vertrouwd. Of ik hier al jaren woon. Echt als een tweede thuis. Ik mis het alleen om eens een goede babbel te kunnen doen met de mensen die ik graag zien en door en door vertrouw.


Het zijn hier al drukke tijden geweest hoor. Vooraleerst zijn de ouders van Nicolas een weekje op bezoek gekomen. En de Jokergroep is hier ook. Dus druk druk druk maar dat is wel eens leuk een beetje ander volk om tegen te praten.

En nog heeeel goed nieuws!!! Donderdag 15 november zijn we onze container gaan afhalen in de haven van Tema. Wat een belevenis. Om 4u ’s morgens vertrekken. Een aantal uur in ons busje zitten en dan aankomen in Tema. Mochten we eerst niet mee binnen in de haven. Want alle goederen moesten uit de container gehaald worden. En dan moest alles gecontroleerd worden. Dus wij maar wachten en wachten tot we eindelijk binnen mochten. Na een dikke twee uur mochten we dan eindelijk binnen in de haven. Nu wat bleek heeft Franklin helemaal alleen met 2 andere mannen heel de container moeten leeghalen. In plaats dat wij dan mee binnen mochten zodat wij ook konden helpen. Dan na 2 keer alle dozen te hebben gecontroleerd mocht eindelijk onze andere vrachtwagen binnen zodat alles kon overgeladen worden. Dit was in een kleine 3 uur al gedaan. Maar veel mochten we zelf niet helpen we moesten constant onze goederen in het oog houden zodat niemand iets zou meenemen van onze spullen.
En dan dachten we dat we eindelijk konden vertrekken naar huis. Maar dat is buiten de Afrikanen gerekend natuurlijk. Moesten we nog een paar uur wachten op een document zodat we konden vertrekken. Toen we dat document eindelijk hadden was het richting bareel van de haven rijden. Maar daar vond er nog een persoon het nodig dat we het zeil van de vrachtwagen er nog eens afhaalden om nog eens te checken wat er allemaal in de vrachtwagen zat. Na zo’n vermoeiende dag kon dat er echt niet meer bij. Pfff

De man gaf zich toch gewonnen en wij konden vertrekken want we hadden nog een paar uur te gaan voor we eindelijk terug thuis waren. En mijn buikje had toch wel honger hoor.

Dan om half 9 ’s avonds waren we terug thuis. En daar stond ons eten al klaar. Fufu met kip. Mmmmmmmm en eigenlijk en dat meen ik na nu 2 maanden hier te zijn vind ik de fufu en de banku elke keer lekkerder en lekkerder te worden. Ik en Nicolas zijn eigenlijk wel de enigste die dat vinden.
Maar zie toch ook wel uit naar mijn pakje frietjes in België. Dat ga je toch nooit kunnen veranderen aan mij hoor. Al ben ik misschien wel jaren in Afrika. Lindsay zal altijd het liefste frietjes eten hahhaha;)

Dus nu dat onze container hier eindelijk is kunnen we veel meer doen in de school. We gaan maar een deel van de materialen aan de scholen geven. Een groot deel gaan we hier in het huis laten voor de volgende meisjes zodat zij materialen hebben om te starten met hun buitenlandse stage. Want je kan wel materialen en materialen naar hier blijven halen maar dat wordt ook teveel hoor.

En Frank had ook een fantastisch idee om in die kamer die wij inrichten voor de volgende meisjes. Om op de vloer allemaal matten te leggen. En dat er kinderen van in de buurt met het speelgoed kunnen komen spelen en zodat ze leren omgaan met nieuwe materialen.

En voor de eerste keer in mijn leven mijn verjaardag eens niet thuis gevierd. Dat doet wel raar eigenlijk om zo ver van thuis te zitten. Maar dan nog ziek zijn op je verjaardag dat is dan ook nog eens wat. Hahahaha dat moet mij weer overkomen.
Ja nu ben ik echt volwassen alé dat zeggen ze toch;)!!!
Mijn pakjes van het thuisfront zijn hier nog niet toegekomen. Wat ik wel jammer vind zag er wel naar uit. Maar het was echt zalig om zoveel berichtjes te krijgen van iedereen. En nog een telefoontje van mijn grote zusje alé een weentelefoontje é Kelly ;)!!! En van mijn kleine zusje ook nog een telefoontje. En als ik thuis kom wil ik die taart ze die je beloofd hebt ;)
Het feestmaal is ook uitgebleven want het was banku. Je hoort me niet klagen hoor want ik was blij dat ik eens wat eten kon binnenhouden want heb 2 dagen niets kunnen eten omdat ik zo ziek was. Maar dat is goed voor de kilo’s hé ;)!!! Maar als die pakjes hier gaan zijn gaat het niet zo goed gaan met die kilootjes want het moeten vooral lekkere pakjes zijn dus ….
En voor Lindsay de snoeper is dat niet zo goed é?

De andere meisjes zijn hier druk aan het bespreken om nog 2 weken langer te blijven. Maar ik heb voor mezelf besloten om dit niet te doen. Hoe graag ik hier ook in Afrika ben toch wil ik graag Kerstmis thuis vieren. Want ik hou daar nogal aan aan de kerstsfeer. En voor mij is Kerstmis pas af als je bij mensen bent waarvan je weet dat die jou doodgraag zien. Dus 23 december zit ik op het vliegtuig terug naar België.
Nog een 4 weken en het is zover. Het begint echt wel te korten. Ik kijk wel uit naar het terug thuis zijn. Om alles en iedereen thuis terug te zien. Mijn hondje te knuffelen en mijn konijntje te knuffelen. Maar vooral ook om mijn avonturen te vertellen en de foto’s te laten zien. Voor ik het weet zal ik terug thuis zijn. En langs de ene kant ben ik blij maar langs de andere kant vind ik het toch wel spijtig dat alles zo snel gaat hier. Dat mijn avontuur over 4 weken al ten einde is.
Daarom dus ook dat ik besloten heb om terug te komen.

Maar ik kan echt iedereen aanraden om naar hier te komen. Voor mij persoonlijk is het al een grote les geweest. Heb hier veel dingen geleerd over mezelf en over gewoon het leven.

Mensen tot het volgende verslagje en tot over 4 weken terug in België.
Gaat koud zijn denk ik hoor. Brrr daarom dat ik nog wat ga genieten van het zalige weer hier ;)!